o บอบบางแสนบางระบม ห่มฟ้าท้าฝน แต่เจ้ายังทนท้าทาย ค่อยคลี่ใบค่อยคลาย ออกหนวดอวดสาย
พาดกายไปตามเกลียว กระหวัดรัดร้อยคอยเลี้ยว ตำลึงตรึงใบไล้เรียว
เกาะเกี่ยวเกรียวกรูคู่ไป อาศัยพฤกษาอื่นไซร้ เหมือนค่าหามีไม่
แต่อุดมไปด้วยคุณ ทุกชีวาค่าถ้วนล้วนหนุน คุณค่าก่อเกิดด้วยเกื้อกูล
สูญดับไปไม่เสียดายตน “ตำลึง” ณ ริมรั้วข้างทางแห่งหนึ่ง
…………
CR ภาพ – อนันต์
โชติสุนันท์
