o บอบบางแสนบางระบม ห่มฟ้าท้าฝน       แต่เจ้ายังทนท้าทาย ค่อยคลี่ใบค่อยคลาย ออกหนวดอวดสาย
พาดกายไปตามเกลียว                               กระหวัดรัดร้อยคอยเลี้ยว ตำลึงตรึงใบไล้เรียว
เกาะเกี่ยวเกรียวกรูคู่ไป                              อาศัยพฤกษาอื่นไซร้ เหมือนค่าหามีไม่
แต่อุดมไปด้วยคุณ                                     ทุกชีวาค่าถ้วนล้วนหนุน คุณค่าก่อเกิดด้วยเกื้อกูล
สูญดับไปไม่เสียดายตน                             “ตำลึง”  ณ ริมรั้วข้างทางแห่งหนึ่ง

                                                        …………

CR ภาพ – อนันต์

โชติสุนันท์