ยามเช้า ทำบุญตักบาตรกันครับ

ผมชอบบรรยากาศของวัดป่า ยิ่งไกลๆ เมืองก็ยิ่งรู้สึกว่าสงบดี ตอนเริ่มมาแรกๆ ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรคิดว่าคงลำบากไปหมดทุกอย่าง มันก็ลำบากจริงๆแหละ แต่พออยู่ๆ ไปมันก็ชินไปเอง รู้สึกตัวอีกทีนี่ก็สิบกว่าปีไปแล้วที่เรียกว่ามาแทบทุกเดือนก็ว่าได้

.

จำได้ว่าปีแรกๆ ที่มานอนนี่ไม่เคยมีคืนไหนนอนหลับเลยเพราะกลัวไปหมด ก็เพราะกุฏิที่พักนั้นอยู่กลางป่าห่างกันเป็นร้อยๆ เมตรและต่างคนต่างอยู่กันไป เรียกว่านั่งสมาธิสวดมนต์ทำวัตรเย็นเสร็จประมาณสามทุ่ม เข้ากุฏิที่พักนี่ไม่ต้องตั้งนาฬิกาปลุกไปทำวัตรเช้าตอนตีห้าเลย เพราะตาค้างจนสว่างคาตาทุกวันที่มาอยู่ ต้องอาศัยกลับมานอนเอาตอนสว่างกลายเป็นนอนผิดเวลาไปหมด ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียได้แต่คิดทุกวันว่าเราจะเอาชนะความกลัวนี้ได้ยังไงจะได้หลับสบายๆ แบบพระที่นี่บ้าง บางคืนก็คิดถึงห้องนอนที่บ้านที่ฟูกก็นุ่ม มีแอร์เย็นๆ นอนซุกผ้านวมสบายๆ ต่างกับที่มานอนแคร่ไม้แข็งๆ กลางป่าแบบนี้ นอกจากนี้ก็มีเรื่องอาหารการกินที่บางเวลาก็อาจจะมีไม่พอ ทุกครั้งที่มาผมเลยจะซื้ออาหารมาสต๊อคถวายไว้ที่วัดเยอะๆ หน่อย เผื่อฉุกเฉินโดยเฉพาะช่วงโควิทแบบนี้ที่บางทีคนแทบไม่ออกมาทำบุญเพราะล๊อคดาวน์

.

ผ่านไปเกือบสองปีที่ยังอุตส่าห์ลากตัวเองมาได้ทุกเดือน ไม่ใช่เพราะอยากจะร่ำรวยหรือได้ลาภลอยจากไหน แต่เพราะความสงบที่ได้เรียนรู้จากการนั่งสมาธิทำให้ผมรู้สึกติดใจในความสงบนั้นที่ราวกับอยู่ในสวรรค์บนดินจนอยากมาทุกสุดสัปดาห์ก็ว่าได้ ถ้าไม่นับว่าการนอนไม่หลับคืออุปสรรคใหญ่หลวงที่สุด โดยมีความกลัวเป็นต้นเหตุ ถามว่ากลัวอะไรก็คือกลัวจะมีอะไรไม่รู้โผล่มาที่หน้าต่างกุฏิที่เรานอน จินตนาการตามภาพยนต์ที่เราเคยดูทั้งหลายนั้นโผล่ขึ้นมาตลอดเวลาที่หลับตา

.

คืนหนึ่งที่ก็ตาค้างเพราะความกลัวเหมือนทุกที แต่อยู่ดีๆ ก็มีความคิดเด้งขึ้นมาในหัวว่า ในวัดมันจะมีผีได้ยังไง น่าจะมีแต่เทวดาสิถึงจะถูก ไม่น่าเชื่อนะครับ จากตาค้างนอนไม่เคยหลับเพราะความกลัวมาเกือบสองปี แค่พอคิดได้แบบนั้นแค่สิบนาทีก็หลับเลยทันทีจนเช้าก็ไม่ได้ตื่นไปทำวัตรเพราะหลับยาว เป็นการผิดวินัยที่ปลดล๊อคความกลัวทิ้งไปเลย หลังจากนั้นไปทุกวัดป่าผมก็สามารถไปนั่งเงียบๆ กลางป่าได้โดยไม่ต้องกลัวอีกเลย เลยได้เรียนรู้จากประสบการณ์นี้ว่า คำพระที่ว่า จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว นี่มันจริงแท้จริงๆเลยนะครับ นอนไม่หลับมาตั้งเกือบสองปี แค่สิบนาทีเปลี่ยนความคิดพฤติกรรมก็เปลี่ยนเลย