เมื่อ ไม่อยากก็ไม่ทุกข์ ประโยคที่อาจจะฟังดูล้าสมัย แต่ความเป็นจริงแล้วประโยคนี้นั้นเป็นความจริงแท้ที่อยู่คู่สัจธรรมชีวิต ซึ่งน้อยคนมากที่จะเข้าใจความหมายในแก่นแท้ของมัน วันนี้ผู้เขียนจึงมีเรื่องๆ หนึ่งที่ต้องการนำมาเล่าสู่กันฟัง เพื่อให้เข้าใจความหมายของมันได้มากขึ้น
ไม่อยากก็ไม่ทุกข์ ไม่ใช่ทุกข์เพราะ “ไม่มี” แต่ทุกข์เพราะ “ไม่รู้จักพอ”
彡 เสี่ยเจริญคนที่รวยที่สุดในประเทศกับความพอ
ก่อนไปอินเดียหลวงพ่อรูปหนึ่ง ท่านบอกกับเสี่ยเจริญว่า…
“โยมไปดูนะ ว่าชีวิตของจัณฑาลที่อินเดียนั้น ย่ำแย่ขนาดไหน เผลอๆ สุนัขในวัดของอาตมา ยังมีคุณภาพชีวิตดีกว่าขอทานที่อินเดียอีก”
เสี่ยเจริญได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะการไปอินเดียในครั้งนั้น เขาตัดสินใจไม่หาข้อมูลใดใดเกี่ยวกับประเทศอินเดียเลย…
ภาพชีวิตที่เห็นตรงหน้า หลายครั้งทำให้สะเทือนใจมาก จนไม่อาจยกกล้องขึ้นมาบันทึกภาพ
หลายๆ เรื่องจากคำบอกเล่าจากไกด์ชาวอินเดีย แทบทำให้เขาจินตนาการไม่ถูกถึงความเศร้าในโชคชะตาที่มนุษย์คนหนึ่งพึงมี…
หลวงพ่อท่านถามเขาว่าเห็นขอทานแล้วรู้สึกอย่างไร เสี่ยเจริญตอบท่านว่ารู้สึกสงสารและเศร้าใจ สังเวชใจ
หลวงพ่อมองหน้าเขาแล้วท่านก็เอ่ยขึ้นว่า
“เห็นก็เพียงเห็น อย่าไปตัดสินว่าเขาทุกข์หรือจนกว่าเรา อย่าไปคิดเองเออเองว่าเขาลำบากกว่าเรานะโยม”
“ค่าของคนอยู่ที่ไหน”
คำถามนี้เสี่ยเจริญคิดว่าเราต้องย้อนกลับไปถามตัวเองก่อนว่า เราวัดคุณค่าของความเป็นคนจากอะไร?
วัดจาก “คุณค่า” หรือ “มูลค่า”
ถ้าเราวัดคุณค่าของคนจาก “มูลค่า” สิ่งที่เขาครอบครองแน่นอน…คนรวยย่อมถูกตัดสินว่ามีชีวิตที่ดีกว่าคนจน เศรษฐีย่อมน่าจะมีความสุขสบายกว่าชีวิตขอทาน และคนที่ครอบครองทรัพย์สินมากมายมหาศาล น่าที่จะเป็นที่ยอมรับนับถือมากกว่าคนจนหมอนหมิ่นถิ่นแคลน
แต่ถ้าเราวัดค่าของคน จาก “คุณค่า”
คงต้องย้อนกลับมาถามกันใหม่ว่า
“อะไรคือความแตกต่างของความเป็นมนุษย์”
ถ้ามองในมิตินี้ ทั้งกษัตริย์และยาจก ทั้งนายกและจับกัง ทั้งนายแพทย์ พระเถระ นายทหารระดับสูง พลตำรวจ ทนายความ นักแสดง นักพูด พ่อค้าแม่ขาย ครู นักมวย ฯลฯ
ทุกคนที่เกิดมาบนโลกนี้ ไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลยในความเป็นเพื่อนร่วม เกิด แก่ เจ็บ ตาย…
เสี่ยเจริญก็ตาย หมาก็ตาย แมวก็ตาย ควายก็ตาย
ความตายที่มีคุณค่ากับความตายที่ว่างเปล่าเศร้าโศกมีอะไรที่แตกต่าง ?
คุณค่าความหมายที่ทำให้ความตายของคนๆ หนึ่งแตกต่างจากคนอีกคนหนึ่ง นั่นคือ “สิ่งที่เขาได้ทำก่อนตาย” หรือที่เราเรียกว่า “หน้าที่ของความเป็นมนุษย์” นั่นเอง
ถ้าใครสักคนเดินตกบันไดแล้วขาหัก ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นขอทานหรือนักกีฬาทีมชาติ ต่างก็เจ็บเหมือนกัน
วินาทีที่เขาใกล้ตาย ขอทานอาจไม่ห่วงอะไรเลย เพราะทุกข์กับชีวิตมานานจนชินชา ตายแบบไม่ต้องห่วงหาอาลัยอาวรณ์ใดใด
ในขณะที่เศรษฐีพันล้านหมื่นล้านแบบเสี่ยเจริญอาจนอนตายตาไม่หลับ ห่วงทั้งลูกหลานที่รอแย่งชิงมรดก ห่วงกิจการที่ตนเองสร้างมาทั้งชีวิตว่าใครจะสืบทอดความยิ่งใหญ่
แบบนี้…ไม่รู้ใครทุกข์กว่าใครนะครับ
วันท้ายๆ ของการเดินทางในอินเดีย
เสี่ยเจริญมองขอทานเป็น “ครู”
เขาไม่เคยเห็นขอทานคนไหนตื่นเช้ามา แล้วเดินเอาเชือกไปผูกคอตายใต้ต้นไม้ เพื่อหนีความทุกข์เข็ญที่มีในชีวิต
เขาเห็นแต่ขอทานที่รู้ “หน้าที่” ของตน เห็นใครเดินมาก็เข้าไปขอ ขอข้าว ขอเงิน ได้ก็ดีใจ ไม่ได้ก็นั่งรอต่อไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดใด
หิวก็ทน มีข้าวก็กิน กินอิ่มแล้วนอน
สืบพันธุ์ไปตามมีตามเกิด
เราอาจมองว่านี่เป็นชีวิตที่ชวนสังเวช หรือเป็นชีวิตที่ไร้ค่า
แต่เสี่ยเจริญอยากให้เรามองในอีกแง่มุมหนึ่ง ชีวิตที่ดีที่เราใฝ่ฝันและปรารถนา บางคนเกิดตายอีกสิบชีวิต ยังไม่อาจบรรลุความฝันของตัวเองที่ตั้งไว้
อยากเรียนจบในสถาบันที่ดี อยากมีแฟนสวย หล่อ มีลูกน่ารักสักสองคน อยากรวย อยากมีบ้านสวยๆ มีรถเท่ๆ มีมือถือรุ่นใหม่ให้ใช้
อยากเป็นคนอินเทรนด์ไม่ตกยุค อยากเป็นคนที่ติดตามข่าวสารได้ตลอดเวลา อยากได้รับความรักจากคนรอบข้าง ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากป่วย ไม่อยากตาย
ยิ่งเราอยากเท่าไหร่
ดูเหมือนเราจะยิ่งทุกข์มากเท่านั้น
ไม่ใช่ทุกข์เพราะ “ไม่มี” แต่ทุกข์เพราะ “ไม่รู้จักพอ
ขอขอบคุณสำหรับบทความผู้ไม่ประสงค์ออกนาม แต่มีความหมายยิ่งนัก
(เครดิต : sanumkao.com)
