บินตากฟ้ามาเต็มแดดแต่เดือนดับ
จึงสูรลับขยับบินคืนถิ่นฐาน
วิรุณหยาดวาตเวียนเปลี่ยนตามกาล
วายุหาญเวหนห้าวยิ่งกร้าวลม
วันและวารผ่านเคลื่อนอยู่เลื่อนล่อง
โพยมหมองเมฆีมิดจิตขื่นขม
ตราบภพนี้มีบุปผาพารื่นรมย์
จงชื่นชมจงตื่นรู้อยู่สมดุล
เวลาล่วงลวงมนุษย์ผู้ยุดยื้อ
อดีตคือกาลเกลี้ยงเพี้ยงพางสุญ
พึงแลไปภายภาคหน้าอย่าอาดูร
ก็เกื้อกูลหนุนชีวิตทุกทิศทาง
