S
elf esteemสมัยยังเด็กคนข้างบ้านผมเป็
ผมเรียนเสร็จก็กลับบ้าน พ่อแม่ถึงไม่ได้ร่ำรวยแต่มี
แต่ลูกคนข้างบ้านผมต้องช่วย
นอกจากนี้เค้ายังไปทำงานพิเ
ถามมาพอได้ใจความว่าเค้าทำง
ไปถึงร้านเพื่อนผมคนนี้ก็พา
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่ามันต่า
วันรุ่งขึ้นเริ่มงาน สรุปเป็นเด็กเดินคือมีหน้าที่ เดินเอาถาดไปรับอาหารเวลา
เรียกว่าเด็กเดินนี่มีศักดิ์ต่ำสุดในผังโครงสร้างองค์ก
แล้วสวนอาหารนี้ ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดในประ
ทำงานทุกวันเข้างาน 5 โมงเย็น เลิกตี 1 ได้ค่าจ้างวันละ 100 บาทถ้วน บวกทิปรวมอีกนิดหน่อยประมาณ
ประเด็นของเรื่องนี้คืออะไร
ก่อนมาทำงานเองผมไม่เคยรู้ว่าการทำงานจริงๆมันเหนื่อยแ
มาทำงานได้วันละร้อย ต้องออกจากบ้านตั้งแต่บ่ายสาม หลังปิดร้านยังต้องช่วยเก็บ
โอโห ทำงานจริงๆมันเหนื่อยขนาดนี้เลย นี่วันละร้อยขอพ่อเอายังไงก็ได้ ดีไม่ดีแอบจิ๊กตังพ่อก็ได้แ
แต่ผมอดทนทำจนหมดปิดเทอม สุดท้ายได้เงินเหลืออยู่เป็
ไอ้การอดทนเสิร์ฟอาหารจนซื้
รองเท้าคู่เดียวที่เป็นสัญลักษณ์ของการครอบครองโลกนี้ม
สรุปว่าการไปทำงานได้เงินวั
นอกจากนี้ที่สำคัญคือทำให้เ
เลยทำให้ผมรู้จักโลกอีกด้าน
ได้รู้จักคนที่เรียนปวช. แล้วอยากพูดภาษาอังกฤษเป็นแ
ฯลฯ
ไปทำงานแค่เด็กเสิร์ฟ แต่เปลี่ยนมุมมองของโลกที่ผ
หลังจากนั้นมา ผมก็มีความละอายต่อตัวเองมา
ผ่านมาหลายสิบปีแล้ว ผมยังไม่ลืมหน้าตากับคำพูดของคนเหล่านั้น ที่สอนผมจากชีวิตจริงถึงคำว่า ชีวิตที่ขาดโอกาสเหล่านั้
ส่วนแป๊ะซะปลาช่อนชุดนั้น ทำให้ผมมีความเชื่อมั่นในตั
แต่สุดท้ายผมก็เดินพามันไปถึงโต๊ะได้อย่างสมบูรณ์ ผมว่าชีวิตคนเราก็เหมือนแป๊
แล้วแป๊ะซะปลาช่อนของคุณล่ะ
ป.ล. มี self-esteem นับถือตนเองแล้ว เคารพตัวเองแล้ว ก็ต้องเคารพและเห็นใจคนอื่น
ร้านหน้งสือหน้าปากซอยเสนานิคม
August 18, 2020เชื่อมั่นในตัวเอง ถูกต้องเลยครับ ติดตามผลงานและหนังสือพี่โทมัสครับ